Δεν μπορώ ...
κι εσύ θα πείς "βαριέμαι".
Εγώ λέω "κουράστηκα" και εννοώ...
πολλά περισσότερα,όπως πάντα.
Κι εσύ να μην καταλαβαίνεις,
είσαι και λίγο Πόντιος.
Όχι ότι έχω κάτι με τους Πόντιους,
με σένα τα έχω...τα είχα...ουφφφ, άστο καλύτερα.
Τίποτα δεν είναι το ίδιο, ούτε τ'ανέκδοτα, ούτε εγώ. Εσύ; Ποιός ξέρει;
"Να διασχίζεις τον Μ5 από Bristol και κάθε 10 λεπτά ν'αντικρύζεις -μέσα στη νύστα σου- το reminder : "think bike, think biker"...
Εμ και να θέλω να αγιάσω/ξεχάσω δεν μ'αφήνετε...βαλτοί είστε όλοι σας;
Πάνω που λέω ότι επιτέλους τα βρήκα (τ'αυγά και τα πασχάλια που χω χάσει προ πολλού) με τον εαυτό μου και γυρίζω σελίδα...ήθελα νά ξερα σε μέλι έχουν βουτηχτεί αυτά τα δάχτυλα και έχουν κολλήσει εκεί, στην ίδια σελίδα; "
μονολογούσε η Ιφιγένεια προσπαθώντας να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά πάνω στο τιμόνι κι ενώ οι υαλοκαθαριστήρες με το μονότονο πέρα δώθε τους δεν βοηθούσαν καθόλου την κατάστασή της.
"Starbucks στο επόμενο service, κάνε μια στάση να πιείς ένα καφέ να ρθεις στα ίσια σου πριν αρχίσεις να μουτζοκλαίς πάλι, αν δε προλάβει να σε πάρει σβάρνα καμιά νταλίκα έτσι που είσαι έτοιμη να τον πάρεις (το Μορφέα [http://el.wikipedia.org/wiki/Μορφέας]). Κοιμήσου αγγελούδι μου θα σου ψέλλνουμε σε λίγο έτσι όπως πας!!!"
της φωνάζει η Σταυρούλα την κατάλληλη στιγμή...
Είναι να μην το λατρεύεις αυτό το κορίτσι; Πάντα εκεί, να σου υπενθυμίζει πόσο σημαντική είσαι, άσχετα αν κάποιοι ήταν απλά αφελείς και δεν σε εκτίμησαν ή δεν αφιέρωσαν το χρόνο να σε γνωρίσουν καλύτερα γιατί είχαν άλλες προτεραιότητες.
Μετά το venti cappuccino όλα φαίνονταν και πάλι πιο καθαρά-άνοιξαν τα μάτια της Ιφιγένειας- . Ψάχνοντας νευρικά να βρει ένα σταθμό της προκοπής για το υπόλοιπο της διαδομής, αποφεύγοντας έντεχνα όλα τα Bbc που διακόπτουν τα τραγούδια για πάρλα και διαφημίσεις κάθε 2 λεπτά (πώπωωω, μάλλον ήταν δυνατός ο καπουτσίνο), πέφτει πάνω σ'αυτό:
και την πιάνουν τα γέλια...αυθόρμητα, όπως παλιά.
Την Ιφιγένεια; Τη Σταυρούλα; Θα σας γελάσω...και δεν είναι στις προθέσεις μου.
